Κάτι σαν παράδοση πλέον, στις γιορτινές μέρες: ένα διήγημα από την Ποτούλα Πασχαλίδη για τους αναγνώστες του eyelands!
**
TΟ ΑΝΑΜΜΕΝΟ ΤΖΑΚΙ
Η οικογένεια, σε απαρτία, βρισκότανε όπως και κάθε παραμονή Πρωτοχρονιάς γύρω από το γιορτινό τραπέζι. Ένα τραπέζι φορτωμένο με όλα του κόσμου τα καλούδια. Ήταν όλοι τους εκεί. Και είχαν και φιλοξενούμενους από τη μεγάλη πόλη.
Μαζί τους για πρώτη φορά, κάθισε στο τραπέζι και ο μικρός Ζαχαρίας το πιο καινούργιο μέλος της φαμελιάς. Λίγους μήνες ήθελε να γίνει τριών χρόνων και ύπνος δεν του κολλούσε. Τώρα πια καταλάβαινε και δεν μπορούσαν να τον κοροϊδέψουν. Και είχε και την δική του καρέκλα. Το ανθρωπάκι, μοιράστηκε το γιορτινό τσιμπούσι με την οικογένεια του και ήταν το κέντρο του κόσμου.
-Απόψε θα έρθει ο Αγιοβασίλης, και θα φέρει στο Ζαχαρία μου το δώρο του είπε κάποια στιγμή η μητέρα προετοιμάζοντας το έδαφος για να βάλει το βλαστάρι της να κοιμηθεί.
-Και πως θα το φέρει μαμά; Ρώτησε για μια ακόμη φορά αλλά πάντα με πραγματική απορία ο μικρός. Και που θα το βάλει; Και ποιο είναι το δώρο μου; Πές μου μαμά, σε παρακαλώ!
-Κοίτα να δεις αγάπη μου. Τα δώρα που φέρνει ο Αγιοβασίλης δεν τα ξέρουμε. Κανένας δεν τα ξέρει. Όταν θα ανοίξεις το πακέτο σου, τότε θα δεις και τι είναι. Έκπληξη! Και ξέρεις πως μοιράζει τα δώρα στα παιδάκια ο Αγιoβασίλης; Τα κουβαλάει με το έλκηθρο του που το σέρνουν κάποια ζωάκια που τα λένε ταράνδους. Τα έχεις δει στο μεγάλο βιβλίο που σου έφερε η γιαγιά. Άκου τώρα τι συμβαίνει. Όταν φτάσει σε σπίτι που υπάρχει παιδάκι, κατεβαίνει από την καμινάδα και αφήνει το δώρο του δίπλα στο τζάκι.
Σαν ήρθε η ώρα, η μητέρα, πήρε τον μικρό Ζαχαρία στην αγκαλιά της.
-Ώρα να πάμε για ύπνο. Δεν πρέπει να περιμένει ο Αγιοβασίλης είπε, και έσφιξε στην αγκαλιά της το τρυφερούδι της. Όμως πριν να πάμε στο κρεβατάκι έλα να δεις τι θα κάνουμε.
Έβαλε λοιπόν σε ένα πιατέλο, έναν κουραμπιέ, ένα μελομακάρονο και μια δίπλα, από εκείνα τα νόστιμα που είχαν φτιάξει για τα Χριστούγεννα και κρατώντας το παιδάκι από το χέρι, πήγανε μαζί στο τζάκι.
-Θα αφήσουμε τα γλυκά εδώ στο τραπεζάκι για να έχει να βάλει κάτι στο στόμα του ο Αγιοβασίλης, εξήγησε. Τόσο δρόμο θα κάνει μέχρι να μας βρει και θα πεινάει. Συμφωνείς Ζαχαρία μου;
Τα ματάκια του πιτσιρικά έλαμψαν από χαρά. Αγκάλιασε τη μητέρα του ικανοποιημένος και με την καρδούλα του πλημυρισμένη από χαρά καληνύχτισε όλους τους δικούς του ανθρώπους.
Λίγο αργότερα, στο κρεβατάκι του, άκουγε με προσοχή την ιστορία με τον Αγιοβασίλη που του διάβαζε η μητέρα του από το μεγάλο βιβλίο. Σιγά σιγά τα ματάκια του γλαρώσανε και τα ανοιγόκλεινε με δυσκολία. Περίμενε όμως να τελειώσει το παραμύθι και να νοιώσει το φιλί της μανούλας του στο μάγουλο για να γύρει στο μαξιλάρι του.
Η οικογένεια κάποτε μαζεύτηκε γύρω από το τζάκι και περίμενε να έρθει η Δωδέκατη ώρα για να όπως έλεγε η μεγάλη γιαγιά κάθε φορά. Στο τζάκι, τα κούτσουρα σκορπούσαν την θαλπωρή τους στο όμορφα στολισμένο δωμάτιο. Πάνω στο τραπέζι, δίπλα στα μελομακάρονα τους κουραμπιέδες και τις δίπλες, όλα φτιαγμένα με το μεράκι της οικοδέσποινας, η Βασιλόπιτα, η αναμφισβήτητη βασίλισσα της βραδιάς καρτερούσε τη στιγμή που θα έδινε σε κάποιον το φλουρί που έκρυβε στα σωθικά της. Και η συζήτηση καλά κρατούσε.
Και ήταν τόσο απασχολημένοι όλοι τους με τις ιστορίες από τα παλιά τα χρόνια που διηγιότανε γλαφυρά η μεγάλη γιαγιά, που κανένας δεν άκουσε τα βήματα στη σκάλα. Μονάχα το ένστικτο έκανε τη μάνα να γυρίσει το βλέμμα της. Ο μικρός Ζαχαρίας τους κοιτούσε και έτριβε τα ματάκια του νυσταγμένα. Η μάνα έτρεξε στο μέρος του, τον φώλιασε στην αγκαλιά της και τρυφερά τον ρώτησε.
-Γιατί κατέβηκες καρδούλα μου; Έπρεπε να κοιμάσαι. Αν είσαι ξύπνιος, το είπαμε, δεν πρόκειται να έρθει ο Αγιοβασίλης.
Από μέσα της όμως σκεφτότανε, πως τύχη είχε που δεν είχε ακόμη μεταφέρει το δώρο από την αποθήκη που μέρες τώρα το είχε φυλάξει.
Ό μικρός, συνεχίζοντας να τρίβει τα ματάκια του νυσταγμένος, γύρισε το κεφαλάκι του προς τη μεριά του τζακιού και με τη φωνούλα του άτονη απευθύνθηκε στους γονείς του.
-Μαμά, μπαμπά, να μην ξεχάσετε να σβήσετε το τζάκι. Θα καεί ο Αγιοβασίλης αν δεν το σβήσετε.
Τα γέλια της ομήγυρης, γέμισαν το δωμάτιο. Κοίτα να δεις τι σκέφτηκε, έλεγαν και η γονείς καμάρωναν.
Ό μικρός Ζαχαρίας, επέστρεψε στο κρεβάτι του και το πακέτο με το δώρο βρήκε τη θέση του δίπλα στο τζάκι, κοντά στο πιατέλο με τα γλυκά.
Καλή χρονιά!
Ποτούλα Πασχαλίδη
27.12.2014
**
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Με λένε Ποτούλα (Παναγιώτα) Πασχαλίδη. Γεννήθηκα στη Σπάρτη. Εδώ πήγα στο σχολείο. Εδώ έμαθα ξένες γλώσσες και μουσική. Εδώ εργάστηκα από τα 18 μου μέχρι που συνταξιοδοτήθηκα πριν λίγα χρόνια. Εδώ παντρεύτηκα και έφερα στον κόσμο τα παιδιά μου.
Τώρα, απαλλαγμένη από το ωράριο του ελεύθερου τομέα, που καμιά φορά έφτανε και στο δωδεκάωρο, απολαμβάνω όσα αγαπούσα και ήταν απαγορευτικά για μια εργαζόμενη μητέρα και καλή νοικοκυρά. Καταπιάνομαι με πολλά είδη γραφής. Άρθρα στον τοπικό τύπο, Νουβέλες, διηγήματα, Στίχοι. Στα γραφόμενα μου όμως εξέχουσα θέση καταλαμβάνει το Παραμύθι. Το 2008 πήρα την πρώτη μου επιβράβευση σε αυτό το τόλμημα. Ήταν ο έπαινος από την Ένωση λογοτεχνών Βορείου Ελλάδος για το Παραμύθι μου «Τα Καινούργια Παπούτσια της Δαγκουνολάμπαινας». Και το Νοέμβρη του 2012 πήρα το πρώτο βραβείο από τον Πολιτιστικό Αθλητικό Οργανισμό Αγίου Νικολάου (Κρήτη) για το Παραμύθι «Το Μυαλό Και Το χέρι». Συνεχίζω να γράφω ξορκίζοντας τη θλίψη, χαϊδεύοντας την Ελπίδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου