Παρασκευή 13 Σεπτεμβρίου 2013

Καλά να είμαστε να τη θυμόμαστε

E-mail Εκτύπωση PDF
  ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ
altΉμουνα σίγουρη πως και εκείνη τη φορά θα ξεχνούσαμε, αλλά ήλπιζα πως δεν θα συμβεί. Μιλώ για τότε που οι δύο φοιτητές στη Λάρισα έχασαν τη ζωή τους και καταγράφηκαν στην ιστορία σαν παράπλευρες απώλειες μιας εξοντωτικής οικονομικής πολιτικής εξαιτίας της οικονομικής κρίσης. 
Από τη Δέσποινα Μουζουράκη


Δυστυχώς ο θάνατος των δύο νεαρών φοιτητών, δεν έγινε η θρυαλλίδα, δεν έγινε η παντιέρα ενός αγώνα διεκδίκησης ζωής. Εκείνες τις ημέρες ο υπολογιστής μου, ο οποίος για ένα περίπου χρόνο ψυχορραγούσε, έριξε μαύρο στην οθόνη του και με απέκλeισε αυτομάτως
Σταμάτησε η λειτουργία του λίγο μετά τις 3000 αυτοκτονίες απελπισμένων ανθρώπων, την καταγραφή ενός εκατομμυρίου ανέργων, 500.000 παιδιών τα οποία πλήττονταν από τη φτώχεια, χιλιάδων νεαρών μεταναστών και πολλών άλλων δεινών που αν απαριθμήσω κάποιοι θα πούνε ότι λαϊκίζω.
Σήμερα μπροστά στην οθόνη του αναστημένου πλέον   υπολογιστή αντιλαμβάνομαι πως τελικά ξεχνούμε, κι αλήθεια δεν μπορώ να εξηγήσω γιατί.
 Ξεχνούμε για να σωθούμε άραγε; Ξεχνούμε γιατί έτσι μας είπανε να κάνομε; Ή ξεχνούμε γιατί συνηθίσαμε την μπόχα και τίποτα πια δεν μας βρωμάει τόσο όσο χρειάζεται για να παραμείνομε σε εγρήγορση;
Φοβάμαι πως χειρότερο από το να ξεχνούμε είναι το ότι συνηθίζομε. Η  συνήθεια μας καθιστά υποταγμένους αποδέκτες μικρών ή μεγάλων θανάτων σάμπως είναι εντελώς φυσικό να μας συμβαίνουν. Η συνήθεια είναι η όσμωση στη δυσοσμία της απώλειας.
Απώλεια εργασίας, απώλεια  περιουσίας, απώλεια υγείας, απώλεια παιδείας,  απώλεια δημοκρατίας, απώλεια ελευθερίας, απώλεια ζωής  με κάθε της έννοια.
Κι όσο εμείς αδιαμαρτύρητα προσαρμοζόμαστε και μαθαίνομε να ζούμε με όσα μας έχουνε απομείνει, κάποιοι μνηστήρες διεκδικούνε τα απολεσθέντα διατυμπανίζοντας πως μας αγαπούν και θέλουνε να μας σώσουν από τον επερχόμενο αφανισμό.
Εν τω μεταξύ κάποιοι άλλοι νταβατζήδες, σοφοί πραματευτάδες, πουλούνε και ξεπουλούνε, τάχατες εκ μέρους μας, τα πολύτιμα προικιά μας.
Ζοφεροί θαμώνες όλοι τους στα πορνεία της συνδιαλλαγής βγάζουνε στο σφυρί τη ζωή μας και τα αμάλαγα στήθια μιας μικρής μικρής πατρίδας κι έπειτα την περιγελούν.
Να πάψει να μιλεί για τα πάθη της την πρόσταξαν, δεν είναι πάθη αυτά, ο βιασμός και το ξεπούλημα είναι πάντα για το καλό της. Με σιγή να φέρει τον πόνο για τους θανάτους των παιδιών της, σαν τις αρχαίες Σπαρτιάτισσες. Θυσία εις το βωμό του κέρδους και της εξουσίας.
Όσο για μας, καλά να είμαστε να τη θυμόμαστε και τη ζωή και την πατρίδα.


-

* Η Δέσποινα Μουζουράκη γράφει το χρονογράφημα από την πρώτη μέρα του eyelands. Μπορείτε να διαβάσετε προηγούμενα χρονογραφήματά της στην ενότητα eyelands/editorial

* Πίνακας της Μαρίας Γρηγοριάδη


-
ΑΝΕΒΗΚΕ ΣΤΟ EYELANDS TON IΟΥΛΙΟ TOY 2013

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου