Παρασκευή 13 Σεπτεμβρίου 2013

Μη μου κουνάτε το δάχτυλο δεν σας φοβάμαι

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ

E-mail Εκτύπωση PDF
altΠρωί πρωί Κυριακάτικα το διάβασα κι αυτό. Ήμαρτον κύριε! Τα λουλουδάκια στο μπαλκόνι μου είναι ανθισμένα, η γαριφαλιά μου σπάει τη μύτη, δυο χελιδόνια στο απέναντι καλώδιο κελαηδούν, η κυρία Αντιγόνη όπως κάθε Κυριακή επιστρέφει από την εκκλησία με το μαύρο της τσαντάκι ανά χείρας κι η  Λανγκάρντ είπε ότι δεν με σκέφτεται, γιατί σκέφτεται τα παιδάκια του Νίγηρα.
γράφει η Δέσποινα Μουζουράκη

Είπα εγώ στην Λαγκαρντ να με σκεφτεί; την ενόχλησα εγώ την ώρα του καφέ της; αυτή γιατί μ’ ενοχλεί;
Περίμενα εγώ την Λαγκάρντ να μου πει ν’ αναλάβω το παιδί μου, να πληρώνω τους φόρους μου, να γίνω συνεπής πολίτης; Περίμενα εγώ από τη μαντάμ να σκεφτεί αν θα έχω φάρμακα και πώς θα ζήσω;
Ε όχι βέβαια, κι ας μην μου σηκώνουνε τη φωνή, κι αυτή κι η άλλη σουσουράδα η Ανγκέλα γιατί δεν με τρομάζουν.
Εγώ κυράδες μου ζω με 90% αναπηρία και πληρώνω τους φόρους μου και δεν σας φοβάμαι.
Μη μου κουνάνε λοιπόν το δάχτυλο οι από μέσα κι οι απ’ έξω σωτήρες των λαών γιατί δεν με φοβίζουν.
Μη μου κουνάνε το δάχτυλο και μη στρογγυλεύουνε τα μάτια τους οι σοφοί πολιτικάντηδες γιατί με πεισμώνουνε περισσότερο.
Δεν ξέρουνε άραγε όλοι τους πως, ο βρεγμένος τη βροχή δεν τη φοβάται; Δεν γνωρίζουνε πως δίχως μου και δίχως όλους εμάς ούτε χρήμα ούτε εξουσία θα έχουν;
«Ξυπνήσανε οι σκλάβοι Αντωνάκη μου!», ακριβώς έτσι όπως το είπε στην ελληνική ταινία η Κοντού στον Κωνσταντίνου.
Θα μου πει βέβαια κάποιος «σκασίλα τους για σένα, ούτε σκόνη στα παπούτσια τους δεν είσαι». Ε σκασίλα μου λοιπόν κι εμένα κι άμα θέλουνε να ξέρουνε γελώ με τα καμώματα τους, εκνευρίζομαι, αλλά δεν τους φοβάμαι.
Μια πόρτα που χτυπά με τον αέρα και μ’ εκνευρίζει την έβγαλα Βαγγέλη, την άλλη που ανοίγεί ξαφνικά και μπάζει ρεύμα την έβγαλα Αντώνη, ένα ξεχειλωμένο παντελόνι της πυτζάμας Πάγκαλο, τη γάτα της γειτόνισσας που έρχεται και μου σκορπά στο μπαλκόνι το χώμα από τις γλάστρες Ανγκέλα και τον κοπρίτη του Θανάση που κατουρά το πεζοδρόμιο και δεν παίζουνε τα παιδιά τον φωνάζω Σόιμπλερ, και έπεται συνέχεια. 
Ένα πράγμα πάντως έχουνε καταφέρει όλοι τους και γι αυτό τους ευχαριστώ ιδιαιτέρως. Καταφέρανε να κάνουνε το μυαλό να δουλεύει συνεχώς, βοήθησαν να αναπτύξω την φαντασία μου, τη δημιουργική μου   σκέψη, την κριτική μου ικανότητα, αλλά κυρίως να εξασκώ τη μνήμη μου καθημερινά για να μην ξεχάσω τα προηγούμενα καμώματά τους και να μην εμπιστευτώ ποτέ ξανά κανέναν τους.
Πραγματικά τους ευχαριστώ γιατί ουδείς μέχρι σήμερα δεν μου έδωσε τόσα κίνητρα για ν’ αγωνίζομαι, κανείς δεν κατάφερε να με κάνει να θέλω να σηκωθώ από το τσουρί μου γιατί μόνο εκεί είχα βολευτεί. 


-
ΑΝΕΒΗΚΕ ΣΤΟ EYELANDS ΤΟΝ ΙΟΥΝΙΟ ΤΟΥ 2012

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου