Μικρές πραγματοποιήσιμες Ουτοπίες

Τα καλά νέα πρώτα: οι επισκέψεις σας στο eyelands διπλασιάστηκαν από τον Δεκέμβριο στον Ιανουάριο. Τα ακόμη καλύτερα είναι ότι ξεκινάει ο πρώτος μας διαγωνισμός...
Γίναμε λοιπόν περισσότεροι. Δεν σημαίνει τίποτε ακόμη, αλλά είναι κάτι. Ξέρετε, υπάρχουν διάφοροι τρόποι να ανεβείς πιο ψηλά, στα, πώς τα λένε… για τη μουσική τα λέγαμε charts, στα charts λοιπόν. Δεν μου λέει τίποτε αυτό. Το να φαίνομαι περισσότερο αν δεν έχω κάτι να σου πω δεν μου λέει απολύτως τίποτε. Το θέμα είναι να τα καταφέρουμε με τον πιο παλιό, τον πιο απλό, τον πιο ωραίο τρόπο: να μου αρέσει το eyelands εμένα, να στο πω εσένα, να το πεις στον άλλο. Έτσι μόνο έχει σημασία.
Θα πάρει καιρό, το ξέρω. Θα πάρει καιρό να με πιστέψεις, μέσα στη σκόνη που υπάρχει. Θα πάρει καιρό να καταλάβεις ότι γράφουμε κάτι, εγώ ο Άλκης, ο Χρήστος, ο Τρίκερος,  η Αντωνία… επειδή μας αρέσει κι όχι επειδή περιμένει από πίσω κάποιο αφεντικό να του προμοτάρουμε το όποιο μαγαζί. Θα πάρει καιρό για να καταλάβεις ότι δεν γράφουμε άσχημα πράγματα για κάτι ή για κάποιον επειδή έχουμε προσωπικά μαζί του και ψάχνουμε ευκαιρία να του τα «χώσουμε». Δεν είναι τέτοιο νησί τα eyelands. Αλλά έχει τόσους και τόσους που κάνουν αυτή τη δουλειά που μέχρι να βρεις άκρη, μέχρι να μας εμπιστευτείς θα περάσει καιρός. Το καταλαβαίνουμε και έχουμε υπομονή, έχουμε πείσμα και όπως βλέπετε δεν σταματάμε να γράφουμε, να ψάχνουμε, να ανεβάζουμε, γιατί αγαπάμε αυτό που κάνουμε.

Τώρα, έχουμε διάφορα σχέδια για το άμεσο και το πιο μακρινό μέλλον. Ένα από αυτά ξεκινάει τώρα αμέσως, τον Φεβρουάριο. Ένας διαγωνισμός κειμένου. Έχουμε διάθεση να φτιάξουμε κι άλλους διαγωνισμούς (όχι για να τονώσουμε τους ανταγωνισμούς ούτε έχουμε καμιά πρεμούρα με τα βραβεία, είναι ένας τρόπος για να «γνωριστούμε» και να φέρουμε στο φως καινούργιες πένες), να οργανώσουμε πράγματα, να κεντράρουμε ακόμη περισσότερο στο τι θέλουμε εμείς και τι μπορεί να σας αρέσει εσάς. Πρώτα όμως, και συγνώμη κιόλας, πρέπει να αρέσει σε εμάς κάτι.

Δεν ξέρω αν το έχετε καταλάβει αλλά από τα eyelands λείπουν η τηλεόραση, το ποδόσφαιρο, η πολιτική (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν έχουμε άποψη, άλλωστε βγαίνει μέσα από τα κείμενά μας), το trash, τα κίτρινα, τα ροζ  και όλο γενικά το lifestyle. Μπορεί να ρωτήσει κάποιος περαστικός: καλά, ρε παιδιά και τι μένει δηλαδή αν τα βγάλεις αυτά; Θα του απαντήσω περίπου ως κινέζος ζεν βουδιστής καλόγερος (καμία σχέση δυστυχώς) : η ζωή, παιδί μου, η ζωή.
Το eyelands είναι αυτό που βλέπετε. Η απάντηση στην ερώτηση τι είναι, είναι… αυτό που βλέπετε. Είναι σαν όλα-αυτά-που-μας-αρέσουν-αλλά-δεν-ψάχνουμε-ποτέ-το-γιατί.
Όσο για τα άσχημα νέα: δεν υπάρχουν. Όταν κάνεις αυτό που αγαπάς κινδυνεύεις μόνο από τον εαυτό σου… Για την ώρα μπροστά μας βλέπουμε μόνο ανοιχτό ουρανό και μια θάλασσα από σχέδια, όνειρα, συναντήσεις, ταξίδια και μικρές, πραγματοποιήσιμες ουτοπίες.
Γρηγόρης Παπαδογιάννης
 *
ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΣΤΟ EYELANDS: ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2011