Παρασκευή 13 Σεπτεμβρίου 2013

το καλύβι του μπάρμπα –γραφιά

Edito

E-mail Εκτύπωση PDF
alt
Ας το παραδεχτούμε. Αυτό που μας ενώνει είναι το κοινό μας «κουσούρι», η «πετριά», η παλιοσυνήθεια αυτή: Γράφουμε. Είμαστε αυτοί οι περίεργοι τύποι που κρυμμένοι στα σκοτάδια, της νύχτας ή τα δικά μας
σμιλεύουμε αόρατες πόλεις και χανόμαστε μέσα τους. Είμαστε εμείς που μας μαγεύει να χαράζουμε γράμματα στο χαρτί, να πληκτρολογούμε λέξεις, να φτιάχνουμε κόσμους που, αλίμονο, πολύ συχνά μόνο εμείς θα ταξιδέψουμε σ’ αυτούς.  Αυτή είναι η μοίρα μας. Έτσι φτιαχτήκαμε. Μ’ αυτό το λάθος στο μηχανισμό μας. Παραδέρνουμε σε ένα κόσμο που δεν μας θέλει, επιβιώνουμε κάνοντας πράγματα που δεν θέλουμε κι ότι κι αν συμβαίνει γύρω, όσα δεινά κι αν μας φέρνει αυτό το «βίτσιο», εμείς πάλι εκεί στρεφουμε το βλέμμα, στο μοναδικό μας καταφύγιο, το καλύβι του μπάρμπα –γραφιά.
Η μάνα μας διαβάζει βάσω χηνάκου, η γυναίκα μας χρύσα τρεμουλίδου, ο άντρας μας δεν διαβάζει τίποτε. Όλοι αυτοί, ακόμη κι οι καλύτεροί μας φίλοι είναι κανονικοί άνθρωποι. Δηλαδή: δεν διαβάζουν. Αλλά κι όταν διαβάζουν κι όταν ακόμη αναγνωρίζουν ότι ένας συγγραφέας έχει λόγο ύπαρξης, καταλαβαίνουν μόνο, σε απλά νεοελληνικά ότι συγγραφέας είναι αυτός που βγάζει λεφτά. Οι άλλοι (στην ελλάδα ζεις δεν υπάρχει ελπίς) είναι μυστήριοι, ψώνια, γραφικοί, αλαφροϊσκιωτοι.
Φυσικά υπάρχουν κι άνθρωποι που μας καταλαβαίνουν. Εννοείται. Πάντα υπάρχουν άνθρωποι. Άνθρωποι έτοιμοι να μας βοηθήσουν να δούμε το όνειρό μας τυπωμένο. Άνθρωποι που θέλουν λεφτά για να μας βοηθήσουν. Άνθρωποι που θα δουν τυπωμένο (σε χαρτονομίσματα) το δικό τους όνειρο πατώντας στη δικιά μας ελπίδα, τη δική μας ψυχούλα, το δικό μας ταλέντο –γιατί που και που υπάρχει κι αυτό. Δεν έχει σημασία. Η τιμή παραμένει ίδια.
Σίγουρα μπορείς να γίνεις συγγραφέας από τους άλλους. Αυτούς που σέβεται ακόμη κι η μαμά σου. Αρκεί να βρεις κάτι άλλο να κάνεις για να επιβιώσεις μέχρι να σε ανακαλύψουν. Αρκεί να κάνεις ως τότε κάτι ...παραγωγικό. Αν θες οπωσδήποτε να γράφεις, πάλι δεν υπάρχει πρόβλημα. Αρκεί να γεμίζεις για χρόνια ολόκληρα θλιβερές φυλλάδες (είναι ελεύθερος ο τύπος αρκεί μόνο να μη γράφει) ή ακόμη πιο θλιβερές συναθροίσεις (και δίπλα σ’ αυτό τ’ όνομά μου) ώστε να «γίνεις γνωστός». Αν είσαι τυχερός μπορεί να σε πάρουν και για μαϊντανό στη σούπα της τηλεόρασης. Ένα σωρό αξιοθρήνητα πράγματα μπορείς να κάνεις για να βοηθήσεις τον εαυτό σου, για να γίνεις «γνωστός συγγραφέας».  Αλλιώς…
Αλλιώς σε περιμένει το καλύβι του μπάρμπα γραφιά. Είσαι απλά ένας σκλάβος της πραγματικής ζωής. Η πραγματική ζωή είναι ένας αφέντης που δεν δέχεται παρεκτροπές. Κι έχει τρόπους να σε βασανίζει όταν υποψιαστεί ότι «ξεφεύγεις». Πολλούς τρόπους. Είσαι καταδικασμένος λοιπόν να κρύβεις το κουσούρι σου, να το φανερώνεις μόνο σε κάτι πολύ δικούς σου ανθρώπους, σε λογοτεχνικά περιοδικά και σε ιστοσελίδες για ομοιοπαθείς. Εκεί, καλά κρυμμένος στα κύματα του διαδικτύου μπορείς να μιλήσεις ελεύθερα γι’ αυτή τη διαστροφή σου: θες να γράφεις. Θες να φτιάχνεις κόσμους. Θες να μιλάς με ήρωες που πήραν ζωή από τη σκέψη σου. Θες να χτίζεις παλάτια (και παράγκες) μέσα στην άμμο της φαντασίας σου. Θες να έχεις την ελευθερία να ξεφεύγεις από την αφόρητη πραγματικότητα που σε παγιδεύει από τη στιγμή που γεννιέσαι. Κι ακόμη περισσότερο θες να ελπίζεις πως κάτι, κάτι μικρό, κάτι ελάχιστο μπορείς να κάνεις για να γίνει ο κόσμος καλύτερος. Τι ανόητοι που είμαστε, ε;
Ας γυρίσουμε ξανά στο καλύβι μας. Η πραγματικότητα δεν μας χρειάζεται. Η αθλιότητα που υπάρχει εκεί έξω είναι η πιο αρχαία ιστορία του κόσμου. Το ίδιο πάντα παραμύθι.  Κάποιοι –λίγοι- πρέπει να περνάνε πολύ καλά. Για να γίνει αυτό, κάποιοι –πάρα πολλοί- πρέπει να περνάνε πολύ άσχημα. Αυτή είναι η ιστορία του κόσμου ως τώρα. Δεν προβλέπεται ν’ αλλάξει σύντομα. Στο μεταξύ εσύ, συνέχισε να γράφεις. Όπως όλες οι καταπιεσμένες μειοψηφίες συνέχισε να υπομένεις. Δεν φταις, απλώς γεννήθηκες έτσι. Και δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς.
Γρηγόρης Παπαδογιάννης
**
εικόνα: uncle Toms praying, λιθογραφία του Μεξικανού ζωγράφου Miguel Covarrubias
-
ΑΝΑΡΤΗΘΗΚΕ ΣΤΟ EYELANDS ΤΟΝ ΑΠΡΙΛΙΟ ΤΟΥ 2012

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου