Παρασκευή 13 Σεπτεμβρίου 2013

Τα χειρόγραφα του φθινοπώρου

E-mail Εκτύπωση PDF
EDITO
altΟλοκληρώσαμε την πρώτη φάση του διαγωνισμού μας. Κατά περίεργο τρόπο είμαστε μια ομάδα που κάνει αυτά ακριβώς που υπόσχεται, στους χρόνους που έχει προαναγγείλει. Μας πήρε λίγο παραπάνω κόπο γιατί πραγματικά δεν είχαμε προβλέψει ότι θα έφταναν τόσα διηγήματα στο διαγωνισμό και εκεί προς τα τέλη Αυγούστου έπεσαν αρκετά ξενύχτια για να είμαστε έτοιμοι τώρα. Πρόβλημά μας. Σωστά.
Το πραγματικό «πρόβλημα» όμως ήταν άλλο. Τα διηγήματα ήταν καλά. Δεν λέω ότι υπήρχαν πολλά αριστουργήματα – υπήρχαν πάντως- λέω ότι υπήρχαν πάρα πολλά καλά διηγήματα. Υπήρχαν πολλές ωραίες, έξυπνες, αστείες ή δραματικές, προσεκτικά φτιαγμένες ή αυθόρμητες ή εντελώς φεύγα  ιστορίες, όπως υπήρχαν και φωνές. Φωνές αγωνίας, φωνές απελπισίας, φωνές που μιλούσαν γι’ αυτό που ζούμε, αυτό που περνάμε κάθε μέρα μ’ αυτούς τους άρρωστους που μας κυβερνούν, μ’ αυτά τα παράλογα που μας συμβαίνουν μ’ αυτή την θλίψη που σκεπάζει τη χώρα μας. Μιλάω για τις ελληνικές συμμετοχές οι ξένες είναι μια άλλη ιστορία, κάποια στιγμή μπορούμε να το συζητήσουμε γι' αυτό. Τώρα, με αφορμή τα διηγήματα θέλω να μιλήσω γι' αυτό που γίνεται γύρω μας και για πράγματα που μπορούμε να κάνουμε για να δούμε λίγο παραπάνω φως.
Δεν μπορούσαμε να περάσουμε όλα τα διηγήματα, εννοείται. Αφήσαμε πίσω κάποια και πολλά από αυτά ήταν διηγήματα που μας άγγιξαν πραγματικά. Δεν θέλουμε να χαθεί όλη αυτή η ζωντάνια, η αγωνία, η ανάγκη για έκφραση που βγαίνει μέσα από τα γραπτά μας. Και οι τρεις μας που κάναμε τη δουλειά στην πρώτη φάση (θα γίνουμε εφτά στη δεύτερη) ξέρουμε τι θα πει λογοτεχνικός διαγωνισμός. Έχουμε κερδίσει και έχουμε «χάσει», έχουμε νιώσει χαρά και έχουμε πικραθεί με διάφορους τρόπους και για διάφορες περιπέτειες στο χαρτί πιο παλιά, στο πληκτρολόγιο τώρα πια. Ξέρουμε πως νιώθετε και όσοι πέρασαν και όσοι δεν πέρασαν στην επόμενη φάση. Και ξέρουμε ότι σε τέτοιες υποκειμενικές ιστορίες πάντα θα υπάρχουν κάποιοι που μπορεί (και δικαιολογημένα) να πιστεύουν ότι αδικήθηκαν. Δεν ψάχνουμε να χρυσώσουμε το χάπι εδώ. Άνθρωποι είμαστε, έχουμε ο καθένας τη δική του άποψη, τις δικές του αγάπες,  και τις δικές του εμμονές αν θέλετε, ανθρώπινα κρίνουμε. Αυτό αρκεί πιστεύω. Ας ξεφύγουμε λίγο όμως απ’ αυτό.
Ας προχωρήσουμε λοιπόν παρακάτω. Πολλούς, πάρα πολλούς από εσάς, πέρα από αυτούς που πέρασαν στην επόμενη φάση, θα θέλαμε να σας δούμε σ’ αυτή τη σελίδα. Θέλουμε να έρθετε μαζί μας. Με το διήγημά σας, με το κείμενό σας, με τις ιδέες σας, με τις προτάσεις σας. Όπως θα έχετε προσέξει οι συνεργασίες όλο και πυκνώνουν τον τελευταίο καιρό. Γίνεστε όλο και περισσότεροι και ως συν-δημιουργοί αυτής της ιστοσελίδας και ως αναγνώστες.  Γι’ αυτό και θα μεγαλώσουμε το χώρο (και τη δουλειά) που έχει να κάνει με τη λογοτεχνία –αυτή είναι η βασική δική μας και δική σας αγάπη άλλωστε, αυτό βλέπουμε και από τον τρόπο που διαβάζετε το eyelands.
Ελάτε μαζί μας. Αυτό το νησί έχουμε να σας προσφέρουμε. Μπορεί να μην είναι το σκαλοπάτι για τη δόξα ή η λεωφόρος για την αθανασία (έχουμε καιρό, γι’ αυτά, έτσι;) αλλά είναι ένα κομμάτι ζωής, είναι αληθινό, είναι έντιμο και φτιάχτηκε για να κάνει τη μέρα μας πιο υποφερτή (όταν είμαστε στα κάτω) ή υπέροχη (όταν είμαστε στα πάνω μας). Δεν το φτιάξαμε μόνο για μας. Αν θέλετε το πιστεύετε, το φτιάξαμε και για σας.
Να ξέρετε κάτι. Αυτό που κάνουμε εδώ είναι να ρίχνουμε μπουκάλια με μηνύματα στον ωκεανό (μετάφραση: κείμενα με αυτά που νιώθουμε σ’ ένα κόσμο χαοτικό και εχθρικό). Εντάξει λοιπόν. Για άλλους αυτό μπορεί να είναι προσβολή. Για μας είναι έπαινος. Αυτοί ακριβώς είμαστε. Οι τύποι που πετάνε μπουκάλια με μηνύματα στον ωκεανό.
Κάτι περισσότερο. Δεν είναι μόνο οι πλατείες που μπορούμε να μαζευόμαστε. Είναι και οι θάλασσες του ίντερνετ. Εικονικός κόσμος; Μα αυτά που γράφουμε δεν είναι εικονικά, είναι τόσο πραγματικά όσο και η ίδια η ζωή. Και κάπως πρέπει ν’ αρχίσουμε να μαζευόμαστε. Με όποιους τρόπους μπορούμε. Κάπως πρέπει να φτιάξουμε καινούργιες παρέες,  κάπως πρέπει να βρούμε τους καινούργιους δρόμους. Έτσι θα πάει από δω και πέρα η ζωή μας; Ένα δράμα στις διαστάσεις του δελτίου των οχτώ; Κάτι καλύτερο δεν γίνεται;
Ελάτε σ’ αυτό το νησί και κάντε το κι εσείς. Δεν ξέρω πόσο καλύτερη μπορεί να γίνει η ζωή μας, ξέρω όμως πως τουλάχιστον θα ‘χουμε κάνει αυτό που μπορούμε. Αυτό το τρελό, ουτοπικό, παράξενο, θλιμμένο, αφελές και πανέμορφο για το οποίο είμαστε ταγμένοι.

Γρηγόρης Παπαδογιάννης
για το eyelands
_

ΑΝΕΒΗΚΕ ΣΤΟ EYELANDS: ΤΟ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟ ΤΟΥ 2011

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου